I really hate surprises...

it doesn't give me the joy of anticipation...

Urghh... kalahati na lang sana ng donut ang dapat kong ubusin bago ko masabing busog na ako...
Kaso nabitin ang aking pagnguya gawa ng imaheng iniluwa ng aming pintuan...
Hindi man ako nabigla, o nagtaka kaya, aaminin kong ikinatuwa ko ang pagkakita sa kanya.
Naroon pa rin ang hinampo, oo, hindi agad mawawala iyon
At gusto kong saluduhan ang aking sarili sa matikas na pagkukubli ng damdamin...
Pero... hayan na siya, sa aking harapan... Litaw ang magagandang niyang ngipin sa tila nanginginig na pagkakangiti sa akin...
Nangungusap ang kanyang mga mata nang akin siyang matitigan
At sa wakas pumasok sa aking katinuan na siya nga'y nasa akin nang harapan...
...Nagbalik na siya... Ngunit hindi rin magtatagal...
'Di man lang kasi nagpasabi...
Eh 'di sana'y napasundo ko man lang ng karuwahe
Sana'y hindi na siya hinihingal pa sa pagod ng humarap sa akin
Sana'y hindi siya nakatulog habang pinapatay ang oras sa paghihintay ng muli niyang pag-alis
Sana'y nakapag-usap man lang kami... at muli ay nakapaghabi ng mga pangarap para sa aming dalawa...
O sinadya niya talaga ang lahat... dahil wala ng pangarap pang hahabihin?