Kung sana hindi ako takot sa bundok

March 24... madaling araw... tumulak kami ng aking kaibigan papuntang dolores, quezon...
hindi namin alam ang daan. malakas lang talaga ang loob ko na maghanap ng mga lugar kahit pa nga hindi ko alam...
okay lang naman. kakaungin naman kami ng iba pa naming kasama sa may paanan ng bundok...
masaya... ang totoo, hindi na nga mapakali ang kasama ko sa sobrang pananabik...
aba, minsan lang naman kasi kami makawala sa sentralisadong kwartong pinaglulunggaan namin siyam na oras isang araw, anim na araw isang linggo...
minsan lang naman namin matikman ang sariwang simoy ng hangin at init ng nagbabagang araw...
at heto na nga kami... salamt at hindi kami naligaw... ang sabi ko nga, magaling ako sa paghahanap ng hindi ko alam.
ang saya... ang dami kong nakikita... marami rin naman silang aakyat... tangan ang mga bagaheng mas malalaki pa sa kanila... tulad ko... na doble ang laki ng gamit sa katawan ko... ayos lang... todo porma nga ang lola mo...
at heto na nga... kami'y aakyat na...
hindi ko na maawat ang aking kasama... para siyang ibon na nagsasasayaw sa sobrang kagalakan...
parang ako... hindi ko lang maipakita ang nadarama ko nang aking masilayan ang luntiang kabundukan...
bakit nga ba? may naalala kasi ako...
bawat masalubong, makausap, makatawanan, makilala ko, mukha niya ang aking nakikita...
may alaalang hinahatid ang bawat paggalaw ng mga puno sa ihip ng hangin...
may mensaheng pansalubong ang matarik na daan...
kung sana'y hindi kalungkutan ang bati sa akin ng parang, sana'y naging lubos ang aking kasiyahan...
bawat lingon ko, isangmukha lang ang nakikita ko...
may sakit na nga ata ako...
siguro, hindi ko na muna papangarapin ang kapayapaan ng kabundukan hangga't wala pang kapayapaan sa aking kalooban...